Ulica dla Mieczysława Kalenika

Na stronie internetowej Instytutu Pamięci Narodowej można znaleźć życiorys Leona Kruczkowskiego, uzasadniający decyzję. Był on pisarzem i publicystą oraz powojennym działaczem komunistycznym. Jego polityczna aktywność przypadła na lata stalinizmu.

Kruczkowski (1900-1962) przed wojna był nauczycielem. Po sukcesie powieści „Kordian i cham” od 1930 roku poświęcił się całkowicie twórczości literackiej i publicystycznej. Po wojnie, którą spędził w obozach jenieckich, aktywnie zaangażował się w działalność w szeregach komunistycznej Polskiej Partii Robotniczej (PPR) oraz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 1954-1959 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR; w latach 1959-1962 – członkiem KC PZPR.

Był wiceministrem kultury i sztuki oraz członkiem Krajowej Rady Narodowej. Z ramienia PPR i PZPR zasiadał w „Sejmie PRL”, w lutym 1957 r. został członkiem Rady Państwa PRL. W okresie dojrzałego stalinizmu objął funkcję prezesa Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich (1949-1956).

Kierowany przez Kruczkowskiego Związek Literatów Polskich służył przede wszystkim ideologii. Literaci zrzeszeni w ZLP korzystali z różnych profitów (stypendia, wyjazdy, przydziały na samochód). Wykluczenie z ZLP równoznaczne było z wykluczeniem z zawodu.
W okresie stalinowskim środowisko literackie było zastraszone. Wielu literatów pozostało na emigracji (m.in. Jan Lechoń, Kazimierz Wierzyński, Józef Łobodowski, Włodzimierz Bączkowski, Józef Czapski, Czesław Miłosz, Józef Bujnowski, Witold Gombrowicz, Józef Mackiewicz, Gustaw Herling-Grudziński, Beata Obertyńska i inni) i tam wydawało swoje dzieła, które przez wiele lat były nieznane dla czytelników w kraju.